Voorproefje Beijing en Hohhot reisje

Het hijsen van de vlag op 1 oktober (De chinese bevrijdingsdag) op tian'men square in Beijing










The birds nest (olympisch stadion)












Op de Great Wall (de Grote Muur)















In Inner Mongolia, de grasslands vlakbij Hohhot












Op tian'men square

Normal life sets in..

Deze foto wilde ik jullie niet onthouden. In de botanische tuin (afgelopen weekend) hadden ze ook een tulpen tuin met wel heel herkenbare nederlandse kenmerken! (de tulpen ontbraken echter)

Afgelopen paar weken begon de nieuwe indrukken een beetje af te nemen. Niemand had bijvoorbeeld meer last van het eten, bewaker van de dorm kent ons al enz. Maar dat wil niet zeggen dat we stil hebben gezeten maar met name met colleges bezig zijn geweest en met ons afluitende opdracht voor cross-cultural management, een toneelstuk. (Lach niet)

Naast veel geklaverjas in de skybar en in de hotelbar en veel uitstapjes naar bijzonder restaurantjes is er niet veel speciaals gebeurd. De hotelbar hebben we trouwens vaarwel gezegd; het was een mooie plek om te zitten maar te rustig en ze leken onze aanwezigheid niet echt op prijs te stellen. Volgens mij hadden ze liever geen klanten en een rustige avond zonder afleiding.

vrij 5 sept
Vandaag haddenn we de afronding voor Cross-Cultural Management, 3 toneelstukjes. Susie was er ook bij. Ze hadden drie onderwerpen; een huwelijksconsult met een westerse en oosterse consultants, een verkoopgesprek tussen een nederlandse fietsproducent en de chineses overheid. Ons toneelstuk ging over colonisatie van de maan door een fransman, een nederlander en een chinees. De toneelstukjes waren zeer vermakelijk.

's Avonds zijn we naar een hotpot restaurant gegaan. Zeg maar de Chinese manier van fonduen. Om er naar toe te gaan moesten we onder een viaduct lopen. Daar lag een grote hoeveelheid watermeloenen; zeker 30m bij 30 m. Hotpot houdt in dat er een pan met water, peper, kruiden en groenten in het midden van de tafel wordt gezet en in het kokende water moet je dan allemaal gerechten gooien. Joachim onze verstokte vegetarier was niet bekend met het fenomeen. Toen de ober er een hele schaal spek in wilde gooien (wat heel normaal is voor de smaak), sprong hij op en met doodsangst in zijn ogen en al engels, nederlands en frans pratend, stopte hij hem direct. Het was een van die weinige keren dat hij zich moest aanpassen aan de vlees eters, want even later zat de hele pan vol met vlees en dumplings. De garnalen die er later uit konden worden gehaald smaakte helemaal naar vlees. Toch wel een beetje zielig voor hem.

Harry had wat onderhandeld en we kregen een gratis drankje achteraf. En inderdaad toen we weg liepen kregen we een fles heerlijk zoete wortelsap. (Wat moet je daar nou mee?) In dezelfde straat was een karaoke bar. Die werd gerund werd door wat leek een zigeunerfamilie. Dat waren niet de meest gastvrije mensen. Maar karaoke was leuk om te doen. Van de bar konden we lopen naar de Box. Dat was een mooie avond, waarin we de buisjes met alcohol uit probeerden. Aangezien Gerard daar niet zo zin in had, zaten guus, Susie (Duits meisje) en ik de buisjes te drinken. Terwijl Guus en ik lekker aan het ouwe hoeren waren, had Susie een typische Hollandse streek: de buisjes (20) die leeggedronken waren en nog een klein restje vloeistof hadden werden door haar met veel geduld en precisie bij elkaar gegooid. Uiteindelijk had ze maar liefst een derde buisje uitgespaard! Guus en ik schaamde ons kapot. Een van de buisjes werd door Guus aan een Poolse gegeven. Dit vormde het begin van een avontuurtje voor Guus; Later op de avond zou hij bij haar afscheid snel bij haar in de taxi stappen. Achteraf verklaarde hij dat hij dacht dat ze naar dezelfde universiteit zou gaan. Hij zou echter aan de andere kant van Harbin uit stappen... Omdat het in China het niet is toegestaan om zomaar vreemdelingen in de dorm toe te laten moest Guus zich in een registratieboek schrijven. In zo'n dorm moet je dan ook weer iemand van hetzelfde geslacht uitnodigen. Guus schreef zijn naam in het boek en een willekeurig kamernummer. De bewaker keek hem raar aan en de Poolse kon hem duidelijk maken dat de kamer op een vrouwenverdieping zich bevond. Guus streepte zijn nummer door en schreef een andere op. Na dit akkefietje kon hij gewoon naar boven lopen!

za 6
Nadat we lekker uitgeslapen hadden en nog wat aan het doezelen waren kwam Guus met een glimlach die twee keer zo breed was als zijn gezicht binnen lopen. (Er was niks gebeurd) Langzaam wakker wordend zijn we naar de terrasjes gelopen om daar een klein hapje te halen. Gerard had er duidelijk moeite mee en zat er ook niet zo florissant bij: Dit was het moment voor de ultieme uitbrak moment te testen. Een van de eigenaren van de Box had ons een adres gegeven. Bij de Wall-mart vlak om de hoek werden we bestormd door een paar chinezen. Op plaatjes wijzend en met gebaren werden we op een stoel gedrukt. De bedoeling om onze schoenen uit te trekken. Wat nogal vreemd was, want we waren er nog niet uit of we nu in hotel waren of toch iets anders? Natuurlijk keken ze weer raar op van mijn voeten en de slippers die ze konden aanbieden waren te klein. Maar een goed service was het wel.. we kregen ook een handdoekje ten grote van twee washandjes. Maw je kon kiezen of je de voor of achterkant wilde verbergen. Gerard, Guus en ik waren nog steeds in verwarring waren we moesten zijn. We werden de lift in gestuurd en we werden naar de 8de verdieping gestuurd. Constant waren er 5 chinezen, maar elke keer als we we een andere ruimte kwamen werden ze of een deel afgelost.

Maar op deze verdieping kwam eindelijk de bevestiging dat we in een sauna waren; omkleed-mogelijkheden. Maar het was nog onwennig, we zagen niemand omkleden en ook geen naakte mannen. Duw moesten ons nu wel of niet omkleden? Ik kan je wel zeggen dat je je wel lullig voelt om helemaal naakt te staan met zo'n ieni mini handdoekje. En ook hier stopte de Chinese begeleiding niet. We kwamen eerst in een soort grote kapsalon, waar je je kon douchen en er stond ook zeep en shampoo. Zelfs tandenborstels kon je zo pakken. Toen we he daadwerkelijke badhuis binnenkwamen, werd de begeleiding iets actiever. Ze begonnen massage, massage te roepen. We besloten om dit later te doen. Er was een groot zwembad en twee sauna's. Met een dompelbad in de sauna. Die chinezen hebben niet echt begrepen, wat een sauna routine inhoudt.

Na wat te hebben rondgekeken en in de sauna te hebben gezeten liepen we naar de massage tafels. Een nieuw lulligheid momentje was aangebroken; helemaal naakt op je rug liggen in een wild vreemde situatie. De massage begon met een scrub behandeling, de vellen vlogen er af! Werkelijk heel je lichaam werd gescrubt. Een echte 'full body' massage. Na een half uur waren we heerlijk ontspannen en werden we naar de sauna met dompelbad gedirigeerd. De bedoeling was voor Gerard helemaal duidelijk; hij sprong meteen het dompelbad in. Maar... de olie van de massage kwam los en nu lag er op het dompelbad een lekkere olielaag. De 'bewaker' van deze sauna kwam laaiend binnen. Schamend en met onze lach inhoudend vluchten we naar buiten. Even later zagen we de bewaker met een afwasteiltje de drek uit het bad te scheppen. De grap was snel gemaakt: "hij had gefaald en zou vanavond ontslagen worden." Even later hebben we een bad uitgeprobeerd, dat werkelijk te heet was. Het is precies een omgekeerde situtatie als een dompelbad; je lichaam sputtert tegen, maar het is toch heerlijk om koppie onder te gaan. Hadden ze zo'n bad maar in NL! In dit zelfde bad zat een man een peukie te roken en klopte zijn as er vrolijk in uit. Ook zijn filter belandde aan de rand van het bad, de andere aanwezigen zeiden niks.

's Avond zijn we bij de twee huisjes gaan eten, wat goed lukte door de lucky guesses van Guus; we hadden aardappels, groente en vlees. Die nacht zou Gerard 's nachts wakker worden om te moeten overgeven.

zo 7
Relax opgestaan en beetje uitgeslapen. Daarna zijn we (Guus, Gerard en ik) naar Harbin gegaan om wat meer 'feeling' voor de stad te krijgen. We zijn eerst wat gaan eten bij een dumbling restaurant, een aanrader. (Al weet ik niet meer hoe het heet en hoe er te komen, maar het was vlakbij de Sophia kerk) Daarna zijn hebben we de sofiakerk bezocht. Een kleine, maar mooie kerk van de buitenkant dan. Binnen was het duidelijk dat ze totaal geen waarde hechten aan religie en geen gevoel voor enige vorm van heiligheid. Overal hingen foto's aan de muur en er waren gaten geboord in de fresco om verlichting op te hangen. De versieringen van verf waren helemaal afgebladderd en er stonden vitrines met souvenirs in de kerk. Toen we binnenkwamen waren vrouwen zich achter kleden aan het omkleden. Ze gingen als een kerkkoor liedjes zingen; zelfs jingle bells met engelstalig refrein werd uitgevoerd. Wel een beetje raar met 25 graden buiten en een strak blauwe lucht.


Vanuit de kerk zijn we via een park teruggelopen, waar een mini vogeltuin was en een optreden van vrouwen met groen en rode kleren. Vanuit het park naar de Nike/Adidas shop om te kijken of ze daar misschien schoenen voor me hadden, ze hadden er een paar. Om de hoek zat een 'typisch nostalgisch' russchisch theehuis. Dit kan dan wel waar zijn, maar er was niks aan.

Joachim, Pieter en Willian kwamen 's avonds terug en we hebben onze ervaringen uitgewisseld in de skybar.

ma 8
Vandaag hadden we de eerste les over China Politics van Haitoa. Beetje onwennig, want wat zouden de chinzen nu precies wel en niet zeggen en kunnen waarderen. Het bleek dat slechts 50% van de aanwezigen chinezen lid was van de CP. Haitoa was zelf niet lid. Ze beweerde dat de meeste mensen, die nu lid werden het voor de carriere mogelijkheden deden. Ik dacht: "dat is een gewaagde uitspraak." Maggie was erg scherp en beweerde dat zij het ook uit ideology had gedaan en ze beschouwde het als een eer lid te zijn. Harrie bekende makkelijk dat hij het voor zijn carriere. (Later heeft hij zelfs gezegd dat hij helemaal geen politieke aspiraties had) Het was een interessante opening van een boeiend vak.

di 9
!!! karaoke restaurant


wo 10





do 11
dog eten




vr 12





za 13 september





zo 14

Vertrek, Shanghai and the first days in Harbin

donderdag 14 augustus, NL en D

Vandaag vertrek naar China. Al vanaf 's ochtends staat op internet dat er 90 minuten vertraging is. We besluiten niet laat te vertrekken. Onderweg blijkt echter een groot probleem, Ilse en mama zouden de route bepalen. Ze bleken niet te weten welk vliegveld we moesten zijn. Uiteindelijk hebben we toch maar een verkeerde afslag genomen. En hebben we uiteindelijk zelfs nog een stukje afgesneden door gebruikt te maken van een weg die niet op de routeplanner stond.

De counters waar ik moest inchecken waren druk en toen we in de rij stonden. Mochten de mensen die naar Beijing vlogen voor; hun vlug was met een uur vervroegd (!). Na afscheid te hebben genomen, ben ik door de controle poortjes gelopen en heb me nog een 1,5 uur verveeld; uiteindelijk was er een vertraging van 2 uur.

Tijdens de veiligheidscontrole stond ik achter een Oost-europees of russsich echtpaar. Ze hadden een of andere ah vormige boodschappentas. Deze moest worden opengemaakt, daar kwam de meest grote troep uit, parfumflesjes in allelerlei verschillende vormen, wodka 2 flessen, plastic zakjes en allerlei eten. Ze begrepen niet wat er mis was en ze wilden gewoon wat ze in drie talen werd geprobeerd duidelijk te maken. Namelijk engels, duits en gebarentaal. Het was teruggaan en bagage inchecken of bijna alle troep inleveren. Toen ik klaar was en langs was gelopen waren ze nog steeds bezig.

Het vliegtuig (airberlin) was een verademing. Ik had me er namelijk niet erg veel van verwacht, aangezien de prijs. Maar de stoelen waren ruim en er was redelijk wat beenruimte, alleen geen stang om je voeten op te zetten. Ik zat naast een zwitsers meisje (Manuela) dat met twee mede-studenten chinees ging studeren. Het was een apart verhaal. Ze studeerden met zijn drieen, vlogen met z’n drieen, maar uiteindelijk gingen ze allemaal ergens anders studeren en wel voor een heel jaar. Het was prettig gezelschap.

’s Ochtends (15aug) kwam ik rond een uur of 10 aan. Pudong (airport) zag er groots en netjes uit, in terminal 2 was zelfs in zijn geheel met vloerbedekking bekleed. Bij de bagageband, waar de koffers op de de band komen gingen kinderen staan om te kijken of hun koffers eraan kwamen. Op het moment dat er een de flappen, die daar hingen, aanraakte, stond er vrijwel meteen een bewaker bij. Deze gebaarde dat ze dat niet mochten en dat ze afstand diende te bewaren. In enkele seconde stonden er 2 en daarna 4 bewakers bij de kinderen. Bij een tweede poging van de kinderen, stond er weer net zo snel een bewaker bij; het begeurde niet meer. Het was tijd voor mij om afscheid te nemen van Manuela en het echte Shanghai op te zoeken.

Nog even een veiligheidscheck, waar ik mijn koffers in een mega-x-ray machine moest stoppen. Ik verwachtte dat ik bij deze controle mijn meegenomen reisgids zou mouten inleveren. Tot mijn verbazing hoefde mijn laptop niet eens apart door de machine.

Lopende door de aankomst hal, waar weer een stuk minder Engelse aanduidingen waren, dan in het beveiligde gebied, besloot ik even te zitten om verder mijn plannen te bedenken. Ik wilde wel graag met de Maglev-trein (ongelooflijke snelle magneettrein), maar die zou aan de rand van de eigenlijke stad zijn eindpunt hebben. Ja en wat dan, en met al mijn bagage (de taxi chauffeurs in Shanghai kennen geen Engels en ik had het chinese adres niet)? Ik besloot om direct een taxi te nemen, die Maglev pak ik dan wel op de terugweg wanneer ik de stad beter ken. Toen ik hoorde “information, information sir?!”, ben ik die richting op gelopen en mijn engelse adres gegeven. Ik besloot om direct een taxi te nemen, die Maglev pak ik dan wel op de terugweg wanneer ik de stad beter ken. En heb op dat punt zonder er echt bij na te denken een taxi gepakt direct naar het hostel. De auto was beter dan een normale taxi. Dat was erg relax, maar ook erg duur (300 yen ipv 150). Beetje stom dus. Wat ik niet zo prettig vond was dat de man geen engels sprak en dat ik geen idee hadden waar we heen moesten en dat het zou een uur reizen zijn. Na computerspelletjes-achtige rit met veel toeteren en duwen kwam ik recht voor mijn hostel aan (na slechts een 40 minuten).

Ze spraken redelijk goed Engels. Ik moest wel meteen betalen. Dat was lastig want ik had geen cash bij me. Ik kreeg een beschrijving waar een pin automaat zou moeten zijn. Hup! Er naar toe het is maar twee blokken. Maar wat een indrukken krijg je! Het begint met de wamte en vochtigheid. Het was 35 graden toen ik aankwam. Voeg daaraan toe scooters, die langs alle kanten lang je en autos heen schieten. Een troittoir dat in Nederland heilig is, wordt hier door beide partijen op de verkeerde manieren gebruikt. Scooters en fietsen op het troittoir en mensen op de weg. De meerderheid lijkt op groen te wachten, maar taxis, scooters en voetgangers proberen met brutalitiet een eerdere oversteek veilig te stellen. Daarnaast staan er op straat mensen groente te hakken, eten te koken en er druppelt allemaal airco vocht in je nek. Bij de bank aangekomen, gebeurde een beetje hetzelde als op vliegveld/bagageband. Toen ik binnenkwam stapte een bewaker op me af. Na 2 seconde stond er een engelpratende voor me. En toen ze had gezegd dat de ATM’s om de hoek waren en ik daarheen liep stonden er alweer 3 mensen om me heen. Ik pakte mijn pinpas en pinde, wachte lang en kon toen het geld pakken. Er werd gevraagd of ik het bonnetje wilde en ik drukte op groen, want alles stond in het chinees op het scherm. Ik liep terug om lekker even te gaan liggen. Het hostel nam mijn geld aan en ik boekte bij tot aan mijn vertrek.

Na een uurtje slapen, keek ik in mijn portomonnee: mijn pinpas was weg. Ik besefte als snel dat ik het in de automaat had laten zitten. Dat was mooi ververvelend. Ilse gevraagd om mijn pas te blokkeren. Geukkig had ik mijn creditcard nog. ’s Avonds ontmoette ik Thijs, die een onderzoek naar ontwikkelingshulp deed waarin de verschillende aspecten van politiek terug moesten komen. Met hem ben ik een lekkere noodlesoup en gefrituurde dumplings gehaald was lekker. ’s Avonds nog een leuk drankspel geleerd: het heet horse-raising. Kevin een bijna schot die in Harbin had lesgegeven, leerde het ons. Het gaat zo. Iedereen zegt hoeveel vingers bier hij wil inzetten op welke paard (kleur), deze drinkt hij dan op. Vervolgens worden de vier azen horizontaal naast elkaar gelegd en er links naast 7 dichte kaarten onderelkaar. De rest van de kaarten worden op een dichte stapel gelegd. Dan heb je nog twee mensen nodig die de atie uitvoeren. Een die ongelovelijk snel en enhousiast kan praten, die de kaarten omdraait en wedstrijdverslag doet. De tweede schuift de kleur naar beneden, die omgedraaid wordt door de andere. Als een nieuwe lijn wordt doorkruist wordt een desbetreffende dicht kaart omgedraaid. Die kleur gaat een plaats terug. Mocht er een joker worden getrokken, maakt niet uit waar, dan gaan alle paarden een plaats terug. Het paard dat als eerste op rij 9 terecht komt heeft gewonnen. Degene die op dit paard had gewed, mag het dubbele aantal vingers aan iemand anders toewijzen.

Za 16 aug
Vandaag maar eens rustig in de stad gaan lopen. Daar kwam ik Thijs tegen. Samen hebben we de Bund belopen. Teruggekomen met eten vertelde hij me dat er drie nachten geleden brand was geweest in het hostel. Iedereen werd in het midden van de nacht uit zijn bed gehaald door de bewaker. De rook was toen al erg sterk aanwezig vertelde hij mij. Iedereen ging meteen naar buiten en al kruipend voor het zicht en om te kunnen ademen gingen ze naar de nooduitgang. Die was, bleek later, geblokkeerd door fietsen, moeilijk open te krijgen en met forse beuken en firme trappen was het eindelijk genoeg om naar buiten te kunnen. Binnen mum van tijd stond iedereen buiten in zijn onderbroek. Samen met de inmiddels gearriveerde brandweer en politie was het een heuse attractie. Chinezen stonden de blanke mensen uit te lachen want zoiets hadden ze nog nooit gezien. Vandaag voelde ik nog wel wat van de jetlag en had ik zo’n gevoel van oververhitting. Ik vroeg me af waarom Kenianen rustig over straat liepen, maar de chinezen schijnbaar ongevoelig waren voor de hitte en gewoon snel en enigzins gehaast zich op straat begaven.

Zo 17 aug
Ben ik naar oud shanghai gelopen. Onder ander om naar een pakken-maak fabriek te gaan. Die heb ik niet kunnen vinden. Toen ik op straat eten ging halen bij een tot fiets verbouwde eetkraam met wok, kwam er een grote bestelbus met zwaailichten aanrijden. De verschillende fietsen gingen langzaam weg, ook de mijne. Toen de wagen na een korte stop weer door reed, kwamen de fietsen weer terug. De man die achter ‘mijn’ wok stond, gebaarde me vriendelijke weer terug. Een paar momenten later liepen er twee politieagenten langs; zij hadden geen bezwaar tegen de eetkraampjes en de eetkraamfietsjes waren er niet van onder de indruk. ’s Avond zijn we met 9 man naar Zapata en Windows 2 geweest. Was erg gezellig.

Ma 18 aug
Ben ik naar oud shanghai gelopen met de kaart op zak en uiteindelijk had ik de goede straat gevonden. Daar was echter niet de zaak te vinden. Dat ik zo lang onverichte zaken had gelopen, was balen. Maar shanghai oud was erg indrukwekkend en doordat ik nog verder was gelopen dan daar, was ik meer onder de indruk van indrukwekkend Shanghai: de hoge gebouwen blijven maar komen en overal zijn mensen bezig en er zijn overal winkels en mooie gebouwen. ’s Avonds kwamen twee nederlandse meisjes (Marijke en Marjan) uit Utrecht aan. Zij hadden een hele tocht door China gemaakt en gingen al bijna naar huis. Heb ik nog wat leuke adressen van gehad. (oa het Qiamen hostel in Beijing)

Di 19 aug
Vandaag ben ik naar Shanghai museum gelopen, via de grootste winkelstraat, de enige grote straat in Shanghai, die auto vrij is. De zogenaamde Nanjing Dong Lu is beroemd in china en dat is te merken. Bij het straatnaambord staan hele groepen chinezen om hen met het bord te laten fotograveren. Het is echt wel cool om zo tussen de wolkenkrabbers door een immense winkelstraat te lopen. Daarna ben ik naar het Shanghai museum gegaan. Na een halfuur in de rij te hebben gestaan, was ik benieuwd. Het was interessant om de geschiedenis van china te zien ahv een onderwerp, bv kleding en munten. Nog even langs een bookshop gelopen, en op de (!) zevende etage hadden ze een foreign book afdeling. Deze afdeling was net zo groot als een plaatselijke boekenwinkel. En een zo’n verdieping is zo groot als een normale boekwinkel. Twee goedkopen alltime classics gekocht voor nog geen 4 euro. De winkel waar ik was was niet de degene waar ik naar op zoek was; er is nog een winkel gefocuset op buitenlandse boeken. Ze hadden een heel schap met lonely planets en daar tegenover nog andere reisboeken. Wat me opviel was dat er geen reisgidsen over China waren, alleen die ene die op een tafeltje lag wanneer je de foreign bookshop binnen komt lopen. (Toeval?/Censuur?)

’s Avonds was de keuken in het hostel weer gemaakt en heb ik eindelijke iets met herkenbare stukjes vlees besteld; ik had nu al zin ontbijt want dat zou wel eens mijn laatste broodje kunnen zijn in twee maanden. Die dag had ik met Anthony en Max (beide uit londen) gepokerd. Ze hadden beide een gaaf verhaal. Anthony was een wereldreis aan het maken en had plannen om in Nieuw Zeeland een wijngaard te beginnen. Max was bezig met een documentaire, deze gingen over backpackers gecombineerd met blinddates. Via chatrooms maakten hij contact met verschillende vrouwen in verschillende steden in China om hun leven daar te filmen en om mee op date te gaan. Max had trouwens wiet bij zich, wat me zeer onverstandig leek in een land als China.

Wo 20 aug
’s Ochtend lekker relax opgestaan om een heerlijk broodje te eten. Bij de hostel was de keuken weer schoongemaakt en kon ik dus een westers broodje eten (met friet!). Die dag heb lekker nog een beetje in de buurt van het hostel rondgelopen en mijn tas ingepakt. Ik zou eigenlijk alleen nog naar de French Concession kunnen gaan of naar de art district of Pudong, verschillende wijken, sie ik nog niet gezien heb, maar waar niet echt iets bijzonders te doen is. ’s Avonds heb ik vieze balsam pear met lekkere beef in het hostel gegeten. Opeens zat Niels naast me, hij was vandaag aangekomen uit Beijing. Hij was blij om eindelijk weer met een Nederlander te praten. Hij had een week bij amerikaanse doorgebracht, waarmee hij dure restaurants en de olympische spelen had bezocht. Ik besloot hem de Bund te laten zien. Tot onze verbazing was er een overweldigende lichtshow bezig langs de rivier en op de wolkenkrabbers op Pudong.




(op youtube: http://www.youtube.com/watch?v=YE_Oo-cI3cM)

Er vaarden schepen met neonverlichting en beeldschermen voorbij. Een van de wolkenkrabbers, was omgetoverd tot een groot scherm, waarop willekeurige animaties en karakters werden getoond. Het was erg indrukwekkend. En van de ene indrukwekkende ervaring vielen we in de andere. Ik wist dat 18 on the Bund nog een luxe kroeg (Bar Rouge). Dit was niks te weinig gezegd. Op de 7de etage was een luxe roodkleurige bar zeer stijlvol ingericht. Het terras wat een indrukwekkende uitzicht op de lichtgevende wolkenkrabbers had was in groene stijl. Ik durf te beweren dat dit een van de gaafste en decadenste plekken op de aarde is.

Eenmaal teruggekomen was ik blij dat mijn kamer nog steeds maar een bed (mijn) bezet was. Dit meende dat ik een goede nachtrust zou hebben en dat ik niemand zou storen als ik op zou staan e inpakken als ik naar Harbin zou vertrekken morgen. Echter, om half 4 in de nacht kwamen drie volledige bepakte gasten binnen. (Wat heb ik nog slecht geslapen zeg!)

Do 21 Harbin ,route was rampzalig, geen maglev, kamer problemen, licht, internet, verkeerde voorlichting:

Toen ik opstond dacht ik dat het wel slim was om even te checken of mijn vliegtuig geen vertraging had. Op de pc-s in het hostel op de site van ctrip en het vliegveld gekeken. Maar... mijn vlucht stond er niet tussen. Via de receptie kon ik bellen, naar ctrip, die me natuurlijk zeiden dat mijn vlucht doorging. Dit was niet genoeg, want zowel de airline en vliegveld waren niet bekend met de vlucht. De receptie was zo vriendelijk om de airline te bellen, die bevestigde positief. Gelukkig maar! Alleen dit grapje had me wel de nodige vertraging opgeleverd en de MagLev trein was geen optie meer, dat was dus flink balen.

Eenmaal aangekomen op Pudong airport was het wel even (positief schrikken). Het was enorm groot en achter de douane lag zelfs overal tapijt! Toen ze me handbagage testen, moest ik de tas openmaken omdat er een metalen voorwerp in zat. Dit verbaasde, maar er bleek een schaar in mijn etui te zitten. Dit betekende dat alle controle die ik tot dan toe had gehad; een in Dusseldorf en twee in Shanghai er overheen hadden gekeken, een veilig gevoel mag ik wel zeggen.

De vlucht was wel prima, merkwaardig was wel dat ze bestek bij de maaltijd gaven en geen stokjes. De film die ze aanzetten duurde langer dan de vlucht zou duren.

Eenmaal aangekomen in Harbin was de grote van het vliegveld toch weer even opmerkelijk. Aan de andere kant van de wereld en in een uithoek van die andere kant was een professioneel uitziend (!) vliegveld. Bij het uitlopen van het vliegveld werd mijn bagage vergeleken met mijn boarding-pass. Dit had ik nog nooit meegemaakt, maar leek me eigenlijk wel een goede maatregel.

De Bus had ik snel gezien, maar of het de goede was? Gelukkig had ik mijn invitation letter bij de hand en kon ik bij het bushokje vragen of het goed was. De halte dat ik er uit zou moeten stappen was nummer 4. Toch nog iets in een land waar je totaal analfabeet bent. Mijn koffer gingen natuurlijk onderin de bus, maar hij werd vastgemaakt met een slotje! De sleutel kreeg ik mee. Dit is natuurlijk een leuke oplossing voor het ongewenst meenemen van bagage. Uitstapt bij de 4de halte belandde ik in de jungle..

Door de bomen kon ik namelijk het bos niet meer zien. Alleen maar tekst en schreeuwende reclame borden om me heen, maar Harbin Institute of Technology was nergens te zien. Erg vervelend en niet erg gastvrij, aangezien de omschrijving van Haitou hier niks over vertelde. Ik ben toen maar een luxe gebouw ingelopen, waarschijnlijk kon daar toch wel iemand Engels. Uiteindelijk liep er zelfs iemand met me mee naar de gate, dat was dan weer wel gastvrij. Maar toen was ik er nog niet! Ik moest naar Dorm 6: geen idee hoe ik daar moest komen. Na wat als een ezel te hebben rondgelopen en of iemand Engels kon, maar niemand kon het. Herkende ik een gebouw aan de linkerkant als het international office. Een medewerker daar wees me de weg naar Dorm 6. Toen ik binnenkwam lopen (zie foto van de ingang hiernaast), hoorde ik hard: WARD!! Het was Gerard die vannacht al was aangekomen. Hij had geregeld dat ik bij hem op de kamer sliep. Dat was top, want wij hebben hetzelfde ritme, lesprogramma en we kunnen tenminste met elkaar communiceren via een taal die we alletwee kennen en Gerard is een leuke kerel.

Samen hebben we de campus verkend. Een van de dingen die Gerard aanhaalde was dat de Chinezen goed zijn in mooie 'schillen', maar 'rotte kernen' te maken. Twee voorbeelden: de ingang van onze dorm, met banken en gouden letters en grote vazen lijkt het een luxe hotel lobby. Maar de kamers zijn helemaal niet vergelijkbaar. Alhouwel ze niet heel slecht zijn is de afwerking slecht en de riolering is weer zo dat er geen wc papier in de pot mag en als je douchet wordt alles in de douche/toilet ruimte zeiknat. Een van de 'rotste' kernen is wel de twee bedlampen (zie hiernaast). Deze zien er prima verzorgd, maar erg kitch uit. Ze kunnen echter niet aan! Er zit een gloeilampje in, maar de lampen zijn alleen maar opgehangen en niet aangesloten. Onbegrijpelijk.

Vr 22 Harbin, Willian kwam aan, naar sciencepark gelopen, rekstok gevonden, concierges

Za 23, Harrie van allerlei dingen, geregeld, shop, supermarkt campus, pasfoto’s, beerfstival, box
Ha vandaag was Harry here to save our day. Harry is chinees die op TBM aan tudelft heft gestudeerd en nu weer in China is. Hij bezat de bijzondere gave dat hij zowel engels als chinees spreekt. Een gouden combinatie!

’s Middags zijn we kaarten gaan aanvragen om in de kantine eten mee te kunnen kopen. Gerard en ik stonden in de rij en Willian en Guus liepen alvas naar buiten, omdat de lucht zo weeig en kotshalsend makend was. Bij het poortje bleek dat tijdens de luchpauze geen kaarten konden worden aangevraagd.

Na een verder wat dagelijkse dingen, ontmoeten we Harry bij de dorm. Eerst hebben we alle betalingen daarvoor gedaan. (Maandag zouden we pas inschrijven voor de universiteit, goed geregeld?) We, en ik baalde met name dat we nog steeds geen internet hadden. Maar ja daar hadden we eerst een campus kaart voor nodig. Tot onze grote positive verbazing kon dit gewoon met een copie van je paspoort. We zijn vervolgens naar een mooi kantoor gelopen, weer langs de concierges. Dit aanvragen verliep heel gemakkelijk, ongelooflijk dat onze officiele contactpersonen zweerde dat we eerst een campuskaart nodig hadden. Na enige moeilijkheden waren we naar een uurtje online. Eindelijk!

’s Avonds zijn we voor 35 kuai (3 Eur 50) onbeperkt vlees gaan eten en drinken. Dat was lekker. De toko heten Bavaria (German) bar. Dit was de eerste keer fatsoenlijk vlees sinds mijn vertrek uit Nederland. Daarna zijn we direct doorgegaan naar de Harbin International Beer Festival. Tussen twee stadions stonden enorme tenten zo groot als voetbalvelden. Met daarin hard tankende op banken en tafel hossende chinezen. Dit was gaaf om te zien. Er werden lichtgevende hoorntjes, venitiaanse maskertjes en comboy hoeden verkocht. Van de bier merken waren oa budweiser en Harbin goed vertegenwoordigd. Een indrukwekkend verhaal kwam me nog ter oren: In een cafe in de stad was een westerling in elkaar geslagen en met een baksteen bewerkt, omdat hij met een chinees meisje had gezoend. Alhoewel het hier erg gezellig was met de chinezen, moesten we dus toch op ons hoede blijven.

Omdat het festival niet zo heel laat was afgelopen zijn we naar de Box gegaan. Een discotheek waar de vorige lichting vaak heen ging en enthousiast was. Het was een hippe tent. Met verschillende zalen. In een werden we weggestuurd omdat we, dachten we, niet hard genog dronken. In de ander zaal kwam Martin (de Jong) uit het niets binnen lopen, onze course manager. Hij dacht wel dat we hier zouden zitten. Nadat hij het ging vragen bleek dat we steeds aan een tafel gingen zitten, die niet voor ons was en daarvan de fruitschaal aten, die niet van ons was. Ze konden het ons niet duidelijk maken.

Ma 25
Na een basketball te hebben gekocht in de supermarkt, zijn Guus, Gerard en ik gaan Bball-en. Op mijn reserve schoenen en dit was echt een ramp: na kwartier had ik al twee blaren op mijn hiel, nieuwe wordt moeilijk vanwege mijn maat.

Di 26
Vandaag moesten we een of ander artikel lezen. Een chinees (PhD), die het niet gelezen had voelde zich erg schuldig en schreef op mijn briefje naar mij: "I should sing a song because I didn’t read". Diezelfde middag zijn we met alle Nederlanders naar Sun Island geweest. Sun Island is een attractiepark. Maar op een manier die wij als nederlanders niet echt als een attractiepark zouden omschrijven. Het was een mooi park, maar werkelijk alles was aangelegd, totaan de watervallen en paleisachtige gebouwen aan toe. Een typisch Chinees accentje zat er wel aan het park: Sun Island was geschreven met de letters Disneyland. We hebben om Sun Island te verkennen tandems voor 3 personen gehuurd. Wat toch nog iets weg had van een attractie: met de nodige off-road acties en afdalingen: zie filmpje hieronder van Gerard, Harry en Pieter. Na Sun Island zijn we nog een hapje gaan halen aan de voor auto's afgeloten hoofdstraat van Harbin. Dit was de tijd om eendenkop te eten. Dat was best lekker, maar raar. 's Avonds hebben we geklaverjast in de bar van een hotel op de campus.

(op youtube: http://www.youtube.com/watch?v=INanu8X_JZg)

Wo 27
Toen Willian en ik een woordenboekje Chinees-Engels hadden gekocht, kwamen we langs een gebouw op de campus waar een ping-pong tafel stond. We liepen naar binnen en we mochten ook een kwartiertje spelen. Maar het was zeker geen sporthal! Het was het administratieve center van de Universiteit. Er stonden twee tafels in het midden van een hoefijzer vormige balie met daarachter allemaal verlaten werkplekken met a3 printers. Een aparte ervaring mag ik wel zeggen.

Do 28
Eerste chinese les

Vr 29
Rollenspel, prins lachen, russchich; sky bar Martin, box, russchische meisjes, veel mensen die zichzelf ook een beetje zoeken, leraren, harm en erik, pieter in slaap in de box en werd pas wakker met de nodige klappen op zijn gezicht op de weg terug liep hij opeens met pion op zijn hoofd.

Za 30
Samen Haitoa (een leraar), haar zoontje en nog twee Chinezen (Li ping en maggie) zijn we naar de Botanische tuinen van Harbin gegaan. Het was best wel druk en uit de speakers kwam westerse muziek van Eric Clapton tot Eminem. Er waren ook een helebooel bruidsparen, die op de mooiste plekjes zich zelf wilde vereeuwigen. Samen met een heel gevolg van fotograven, video graven en familie deden ze dezelfde plekjes aan in het park. Vrouwen hadden de mooiste jurken aan en op iedere locatie werden ze weer mooi geplooid en werd de make-up koffer opengemaakt om alle make-up weer bij te werken. Mannen hadden mooie kleren aan, maar niet eens altijd een jasje, wat ze wel eigenlijk allemaal hadden was een rode ceintuur, dat een symbool voor voorspoed is. In deze botanische tuin stond een levensgroot chinees karakter wat voor liefde stond. Opmerkelijk, maar hier stonden geen bruidsparen om foto's te maken. Dit teken bestaat uit twee keer het teken voor happy. Als een chinees koppel getrouwd is moet dit volgens goed gebruik op de deur, raam en muur van hun huis staat. 's Avonds keerde we terug van de voetgangersweg met een super vette taxi; vreemd want het is eigenlijk een beetje eenheidsworst taxis. Deze had neon verlichting onder zijn auto, allerlei lichtgevende attributen in de auto en een zeer goede luid spelende muziekinstallatie. De rit terug was een belevenis, door rood rijden, veel te hard rijden, spook rijden en mensen klemmen waren werkwoorden waar deze taxi-chauffeur niet vies van was!

Zo 31
Niet echt iets bijzonders, basketbal in de regen. Lekker potje met een chinees, een PhD student die net klaar was. Na afloop bleken mijn schoenen kapot te zijn. Mijn gloednieuwe floris van bommel schoenen! Je begrijpt dat ik me enigzins genaaid voel, ik kan nu immers niet terug om verhaal te halen. En schoenen in China vinden in mijn maat zal geen makkelijke opgave zijn. ’s Avonds de twee huisjes uitgeprobeerd (een restaurant waar de vorige lichting heel vaak heen ging). Was lekker, we hadden weer dat lekkere gerecht (gong bow row of zo iets) met knapperig korstje en zoete rode saus.

Ma 1
’s Ochtend gewoon college. Daarna voor het eerst in de cantine van de andere campus gegeten. Was buitengewoon goed. Zeker als je er ongeveer 5 kwai (50 cent) aan kwijt bent. ’s Middags Chinese les, waarin we meerdere tongbrekende klanken hebben geleerd. Het onderscheid is ech heel moelijk. Tijdens de college had ik Maggie gevraagd of ze een schoenemaker wist te vinden. Die was er zelfs een op de campus. Ergens in een hoekje in een donker hoekje van 2 bij 2 zat een aardige dame op een krukje. In mijn beste gebarentaal en met haar hulp van andere kapotte en gemaakte schoenen kwamen we er wel uit. Voordat ik wegging zei ze nog wel iets, wat ik natuurlijk begreep dat ze wilde duidelijk maken wanneer ik ze kon ophalen. Bleek een van de wachtende gewoon engels te kunnen. Morgen zouden ze klaar zijn.
Om 6 uur hadden we afgesproken bij de main gate om Peking Duck te gaan eten. Professor Xi en Martin gingen ook mee. Na een kwartiertje taxi (1,5 euro), waren we er. Twee trappen op naar boven, werden we in een prive zaal binnen geleid. Een redelijke grote kamer met een grote ronde tafel met glazen draaiplateau. Zoals chinees gebruik betaamde, ging Martin (belangrijkste man), recht tegenover de deur zitten in lijn met de achtermuur. Zodra Xi Bao binnenkwam, hij had wat vertraging, ging hij voor Martin rechts naast hem zitten. Wederom goed gebruik. De maaltijd begint met thee. Nog een goed gebruik: Martin opent het diner met een toast waarin normaal gesproken naar gambe een ieders glas ad fundum wordt genuttigd. Dit kan meerdere keren herhaald worden. De gerechten waren inmiddels besteld en de vrouwen mogen dan een zoet gerecht kiezen. De peking duck was bijzonder, zeker de verschillende lichaamsdelen, bijvoorbeeld pootjes, ingewanden en nek. Maar niet bijzonder lekker. Het dochtertje van Xi Bao kwam ook nog even langs, maar die was snel weer weg want zoveel onbekende gezichten deed haar in huilen uitbarsten. Na een uur kwam ze weer terug en was ze minder verlegen. Geert deed de bekende truc van je vinger uit elkaar trekken. Ze leek het niet vreemd te vinden, maar bleef wel kijken. Even later zat ze de handen van haar vader uit elkaar te trekken. Want dat moest hij toch ook kunnen?

Di 2
Colleges, boek was er nog steeds niet dus we werden overladen met kopietjes, zodat we toch nog iets kunnen doen. As Vrijdag wordt Cross Cultural Management afgesloten. Daarna mijn schoenen opgehaald. Ze waren enigzins gehavend; de zool moest aan de schoen worden genaaid, maar veel minder dan verwacht en het kostte maar 40 eurocent!